Witam w czesci trzeciej prezentacji Wenecji , pokaze Wam zdjecia zatloczonego centrum , Placu sw Marka (wł. Piazza San Marco), mniejszego Placu sw Marka (wl.Piazzetta di San Marco) , oraz z zewnatrz Palacu Dozow (wł. Palazzo Ducale)- nie bylem w srodku bo musialbym czekac ponad 2 godziny) oraz Wieze Zegarowa (wł. Torre dell'Orologio) i Dzwonnice sw Marka (wł. Campanile di San Marco)-wspinanie na wieze odpuscilem swiadomie, zeby straczylo mi sily na piesze wedrowki po miescie), zapraszam Andrzej
Główny plac Wenecji - Piazza San Marco - robi duże wrażenie. Jest ogromny, wokół Piazza San Marco znajdują się zabytkowe budynki Procuratie Vecchie, Procuratie Nuove i Ala Napoleonica oraz przepiękna Basilica San Marco, Torre dell' Orologio, I wysoka dzwonnica Campanile.W okresie karnawału plac św. Marka zamienia się w wielką salę balową wypełnioną barwnymi przebierańcami - obowiązkowo w maskach
Troche ciekawostek znalezionych w necie na temat Wenecji
Z lotu ptaka miasto ma kształt ryby przeciętej ogromną, odwróconą literą S, uformowaną przez Kanał Grandę. Najstarszą część stanowi strefa wokół mostu Rialto, gdzie na początku IX w. przeniosły się władze laguny. Tu na wysokim brzegu powstało pierwsze skupisko miejskie Citta di Rialto, które wkrótce przyjęło nazwę Venezia. Wenecjanie przeprowadzili najpierw wielkie roboty ziemne, przystosowując istniejący teren do potrzeb przyszłego miasta. Wykopano sieć kanałów, a ziemia z nich została zużyta do podwyższenia i wzmocnienia terenu. W ten sposób zbudowano Kanał Grandę i liczne mniejsze kanały
Miasto żyje z turystyki, turysci zostawiając w nim setki milionów euro rocznie, co roku Wenecje odwiedza ponad 20 milionow turystów (kazdego dnia roku na 60 tysiecy stalych mieszkancow przypada 60tysiecy turystow, w okresie karnawalu liczba turystow podwaja sie) z czego trzy czwarte to osoby, które spędzają tutaj tylko jeden dzień i nie nocują w mieście. Przy takim naplywie turystow z calego swiata wladze Wenecji dbajac o dobry pozytywny wizerunek miasta przeganiaja zebrakow (policja wlasnorecznie wynosi na motorowki i wywozi zebrakow z miasta.
Mimo olbrzymiego ruchu turystycznego miejskie kasy są na tyle puste, że nie ma funduszy na bieżące naprawy i renowację zabytków. Zatapianie miasta przez podniesiony poziom wody tak zwana acqua alta zdarza sie prawie co roku w grudniu (w 2009 poziom wody na placu sw Marka wynosil rekordowe 143 cm, zalewając 56 procent terytorium historycznego centrum, wtedy po Placu świętego Marka i niektórych uliczkach Wenecji można poruszać się, wyłącznie chodząc po wysokich podestach. Koszty budowy specjalnego systemu zapór, który ma uchronić miasto przed powodziami w przyszłości, jak na razie kosztował samorząd ponad 650 milionów euro. Jak dotąd zrealizowano dopiero część projektu, który ma kosztować łącznie aż 4,5 miliarda euro
Brzegi kanałów łączy ok. 400 mostów. Kiedyś budowano mosty wyłącznie drewniane i płaskie, po których można było przejechać konno. Od 1486 r. rozpoczęto budowę mostów murowanych, najczęściej w formie łuku ze stopniami, ozdobionego poręczą lub balustradą. Z mostów drewnianych, oryginalnych, zachowało się zaledwie kilka, m.in. Ponte di San Pietro di Castello, Ponte del Tabbazia delia Misericordia i Ponte di San Alvise. Mosty żelazne pojawiły się w XIX w. za czasów austriackich. W czasach Republiki istniał specjalny urząd miejski Proweditori di Comun, sprawujący nadzór nad stanem ulic i mostów. Do najbardziej znanych mostów należą: Ponte Rialto najstarszy na Canal Grandę, Ponte dei Sospiri, łączący Pałac Dożów z więzieniem oraz Ponte de la Pagia na Riva degli Schiavoni. Do znanych należy również Ponte dei Pugni przy kościele san Barnaba .Wywodzi on swą nazwę od walk na kije, a później na pięści (pugne), jakie odbywały się tu tradycyjnie między mieszkańcami dzielnicy Castello i Dorsoduro. W XVIII w. obyczaj ten został zniesiony ze względu na śmiertelne przypadki zdarzające się w czasie bójek. Walki na pięści odbywały się również na innych mostach Wenecji, jak Ponte di Santa Fosca i Ponte de la Guerra na Rio San Giuliano
Uliczki weneckie są zazwyczaj bardzo wąskie, nieraz z trudnością pozwalają minąć się dwóm osobom, ponadto kręte, długie i ciemne, często zasłonięte wystającymi wspornikami górnych pięter domów. Do dziś przetrwały dawne określenia uliczek, które w dialekcie weneckim noszą nazwy: calle, ruga, lista, salizzada, fondamenta ruga oznaczała kiedyś ulicę ze sklepami, salizzada drogę brukowaną (ulice zaczęto brukować w XVII w.), a fondamenta ulicę biegnącą brzegiem kanału
Również place weneckie noszą nazwy odmienne od przyjętych. Określenia piazza używa się jedynie do placu Św. Marka i przyległych doń placyków oraz placu Roma. Pozostałe zachowały stare brzmienie weneckie campo lub campiello, to ostatnie dla oznaczenia małych placyków, jakich pełno w Wenecji. Campa i campiella weneckie pełne były gwaru, ruchu i uroku. Ich wdzięk i atmosferę utrwalił Carlo Goldoni w swojej komedii p.t. Campiello, Kilkoma słowami warto opisać pałace weneckie, które w odróżnieniu od budowli innych miast tej epoki nie miały charakteru zamków czy fortec, lecz wspaniałych, luksusowych rezydencji magnackich. Prawie nie spotykane są wieże obronne, nawet w Pałacu Dożów. Fakt ten wiązał się z poczuciem całkowitego bezpieczeństwa obywateli arystokratycznej Republiki Weneckiej, która panowała niepodzielnie na Adriatyku i nie obawiała się zagrożenia od strony lądu.
Główną cechą charakterystyczną domów i pałaców weneckich jest ich lekkość, którą zawdzięczają ażurowym loggiom i oknom wielodzielnym. Ozdobą wielu domów, a szczególnie dziedzińców pałacowych są schody (scala) zewnętrzne otoczone balustradą lub arkadami, prowadzące do loggii lub na taras. Spośród najbardziej pięknych i znanych wymienić należy schody w pałacu Ca' d'Oro i Scalę Bovolo w Pałacu Contarini. Innym elementem dekoracyjnym typowego dziedzińca są małe studzienki rzeźbione w marmurze lub brązie, które z czasem stały się również akcentem artystycznym placów, jak np. vera da pozzo przy bazylice Ss. Giovanni e Paolo, na dziedzińcu Pałacu Dożów i Ca`dOro
Dumna flota licząca 10 000 gondoli sto lat temu, skurczyła się dzisiaj do kilkuset, natomiast ceny za kurs wzrosly do 100 euro za godzine plywania. Wenecjanie, poza traghetti (przewozy na drugą stronę kanału –koszt 0,50 euro) już nie korzystają z gondoli, pozostawiając je do dyspozycji turystom. Natomiast gondolierzy odziani w słomiane kapelusze, marynarskie spodnie i pasiaste, żeglarskie koszulki są jak dawniej weseli i dowcipni, choć nie śpiewają już tak często i tak dobrze jak ich przodkowie (zawód gondoliera nadal przechodzi z ojca na syna). Gondola to charakterystyczna wyłącznie dla Wenecji wąska, wiosłowa łódka o asymetrycznym kadłubie, który umożliwia kierowanie nią przy pomocy jednego długiego wiosła. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, wszystkie gondole są pomalowane na czarno. Choć nie wiadomo do końca skąd się wzięły, to przez wieki były głównym środkiem transportu w Wenecji.
Informacje o pokazywanych w albumie budowlach cytuje w skrotach z netu (zrodlo -Wikipedia)
Plac św. Marka (wł. Piazza San Marco)
Znajduje się w najstarszej części Wenecji i jest najbardziej znanym placem tego miasta. Jego historia zaczyna się w IX wieku i wiąże się z budową pierwszej bazyliki św. Marka. W tym czasie plac ograniczał się do niewielkiego obszaru znajdującego się w bezpośrednim sąsiedztwie bazyliki. Przez teren obecnego placu przepływał jeden z kanałów weneckich, dzieląc go na dwie części, z których jedną zajmował sad klasztoru św. Zachariasza. Pod koniec XII wieku plac został powiększony do obecnych rozmiarów. Przebudowa wiąże się ze spotkaniem papieża Aleksandra III z cesarzem Fryderykiem I Barbarossą.Plac od samego początku był miejscem wielu ważnych wydarzeń i uroczystości. Od czasów Pietro Orseolo II na nim obchodzono uroczystość "zaślubin z morzem" podczas świąt Wniebowstąpienia. Ograniczają je budynki pałacu Dożów i bazyliki św. Marka. Na wprost bazyliki znajduje się klasycystyczny budynek skrzydła Napoleona (Ala Napoleonica). Budynek łączy ze sobą budynki Starej i Nowej Prokuracji (Procuratie Vecchie i Procuratie Nuove). Napoleon Bonaparte był zachwycony architekturą placu św. Marka. Polecił wybudować skrzydło zamykające zabudowę placu i uznał plac za najpiękniejszy salon Europy.Do budynku Starej Prokuracji przylega wieża zegarowa (Torre dell'Orologio) a przy Nowej Prokuracji góruje dzwonnica św. Marka Campanile. Na przedłużeniu placu za wieżą zegarową, obok bazyliki św. Marka znajduje się Piazzetta dei Leonici - placyk, przy którym usytuowany jest budynek kurii biskupiej.Większość budowli znajdujących się wokół placu została zbudowana w XVI wieku. Nawierzchnie zmieniono w pierwszych latach XVIII wieku. W podcieniach budynków Prokuracji znajdują się liczne kawiarnie, wśród których najsłynniejsza nosi nazwę - Caffe Florian.Plac św. Marka często jest zalewany wodą (acqua alta). Dla umożliwienia przejścia przez plac rozstawiane są wówczas niskie platformy uformowane w ciągi dla pieszych. Pojawiająca się woda w szybkim tempie rozlewa się po placu i również bardzo szybko znika podczas odpływu.
Piazzetta di San Marco
Placyk wenecki pomiędzy wybrzeżem Canale di San Marco a placem św. Marka. Po jego prawej stronie (patrząc od strony portu) znajduje się pałac Dożów a po lewej renesansowy budynek Libreria Sansoviniana, należący do biblioteki narodowej Biblioteca Nationale Marciana. Do budynku Libreria Sansoviniana, od strony wybrzeża, przylega gmach mennicy Zecca, zaprojektowany także przez Sansovina. Budynek został zbudowany w połowie XVI wieku, na miejscu poprzedniej mennicy. (Wenecjanie bili własne monety).Piazzetta była nieoficjalnym miejscem spotkań polityków oraz widownią egzekucji. Kaźnie odbywały się pomiędzy dwiema kolumnami ustawionymi w pobliżu nadbrzeżnego bulwaru. Kolumny przywieziono z Konstantynopola w XII wieku. Na szczycie jednej z nich stoi posąg św. Teodora, a na drugiej - lew św. Marka (symbol republiki weneckiej) wykonany z brązu.Przy brzegu Canale di San Marco znajduje się port, do którego zawijają statki turystyczne, oraz przystań gondoli. Na wprost widoczny jest kościół San Giorgo Maggiore, dzieło Palladia, oraz po prawej stronie, przy ujściu Kanału Grande (Canal Grande) budynek morskiej komory celnej (Dogana di Mare) z charakterystyczną złotą kulą podtrzymywaną przez dwóch atlantów i stojącą na niej figurą fortuny.
Pałac Dożów (wł. Palazzo Ducale)
gotycka siedziba władców i rządu Wenecji.W pierwszym okresie miał charakter obronny. Pierwsza budowla powstała na miejscu bizantyjskiego zamku w 814 roku. Zniszczył ją pożar wywołany podczas powstania przeciwko doży w 976. Odbudowana w XI wieku, była wielokrotnie rozbudowywana i przebudowywana. Doża Sebastiano Ziani wprowadził wiele radykalnych zmian. Zmienił układ funkcjonalny pałacu Dożów (m.in. polecił zbudować osobny budynek tzw. Starej Prokuracji przy placu św. Marka, do którego przeprowadzono wyższych rangą urzędników). Kolejne istotne zmiany zostały wprowadzone w okresie od 1309 do 1424 r.W 1340 roku wzdłuż wybrzeża rozpoczęto dobudowę gmachu Wielkiej Rady (Maggior Consiglio). Uroczyste poświęcenie odbyło się w 1419, a trzy lata później rozpoczęły się prace nad przedłużeniem budynku w głąb Piazzetty. Nowy budynek uzyskał fasadę z dwukondygnacyjnymi, ażurowymi arkadami.Główne wejście do pałacu Porta della Carta znajduje się przy budynku bazyliki św. Marka. Nad wejściem umieszczono postać doży klęczącego przed lwem (na stronach księgi są widoczne słowa: Pax tibi, Marce evangelista meus Pokój tobie Marku, Ewangelisto mój... tutaj spocznie twoje ciało). Obecnie w portalu znajdują się tylko kopie rzeźb, oryginały zostały zniszczone w 1797 przez mistrza kamieniarskiego na polecenie Napoleona (ocalała tylko głowa doży, która obecnie znajduje się w muzeum).W 1483 podczas pożaru została zniszczona część budynku. Jego dziełem są schody Gigantów (Scala dei Giganti) znajdujące się na dziedzińcu, naprzeciw głównego wejścia. Ukończone w 1491 r. schody prowadzą na I piętro. W połowie XVI wieku ozdobiono je dwoma posągami Marsa i Neptuna.Pałac Dożów to trzykondygnacyjny budynek obejmujący z trzech stron wewnętrzny, renesansowy dziedziniec (dziedziniec zamyka bazylika św. Marka). Od strony nadbrzeża i Piazzetty na parterze i I piętrze posiada arkadowe loggie. Ściana II piętra jest ozdobiona płytami dwukolorowego kamienia. W środkowej części elewacji, pomiędzy oknami, umieszczono płaskorzeźby nawiązujące do wystroju architektonicznego Porta della Carta. Całość wieńczy ażurowa attyka. Skrzydło usytuowane wzdłuż kanału Pałacowego łączy Most Westchnień z budynkiem nowego więzienia (wcześniej wiezienie tzw. Piombi znajdowało się na strychu pałacu, pod dachem z ciężkich, ołowianych płyt).Po utracie niepodległości pałac Dożów stał się siedzibą władz francuskich, później austriackich. W latach 1811–1904 część pomieszczeń zajmowała biblioteka Marciana.Obecnie w gmachu znajdują się muzeum Museo dell'Opera z ekspozycją 42 oryginalnych kapiteli z arkad na elewacjach zewnętrznych. Do zwiedzania udostępnione są także pomieszczenia pałacowe dekorowane freskami m.in. Veronesego (np. Apoteoza Wenecji) i Jacopo Tintoretto (np. Raj). Na fryzie Sali del Maggior Consiglio umieszczono poczet 76 dożów weneckich. Miejsce, w którym powinien znajdować się portret doży Marino Faliero zasłonięte jest kirem (doża został ścięty w 1355 za spiskowanie przeciw republice).
Wieża zegarowa (wł. Torre dell'Orologio)
Została zbudowana w latach 1496 – 1506 obok budynku Starej Prokuracji .Na szczycie wieży umieszczono dwa posągi Maurów uderzających co godzinę w dzwon. W wieży umieszczono mechanizm zegara astronomicznego. .Pokazuje on nie tylko godziny ale także pory roku, fazy księżyca i położenie słońca w kolejnych znakach zodiaku Powyżej tarczy zegarowej znajduje się skrzydlaty Lew św. Marka a pod nim Madonna z Dzieciątkiem. Z okazji święta Objawienia Pańskiego uruchamiany jest mechanizm pozwalający na ukazywanie się na balkonie wieży figurek Trzech Króli. Figurki można oglądać jeszcze przez cały tydzień po tym święcie.
Dzwonnica św. Marka (wł. Campanile di San Marco)
Najwyższa budowla Wenecji, wysoka na 99 metrów. Pierwsza konstrukcja została zbudowana już w na początku IX wieku, ale nie zachowała się. Obecną konstrukcję w pierwszej wersji wzniesiono pod koniec XI wieku, następnie została ona podwyższona w wieku XII; później była wielokrotnie przebudowywana, ostateczny kształt uzyskując w wieku XVI. Początkowo była to wieża obserwacyjna i latarnia morska. Później pełniła funkcję dzwonnicy, latarni, wiatrowskazu i wieży strzelniczej. W latach 1537 – 1549 Jacopo Sansovino dobudował do dzwonnicy Loggettę, miejsce spotkań elity weneckiej. Loggetta pełniła też funkcję budki strażniczej i była miejscem publicznych losowań loterii.W 1609 roku Galileusz zamontował na niej lunetę i zaprezentował jej działanie doży. 14 lipca 1902 r. wieża zawaliła się niszcząc jednocześnie Loggettę. W 1912 ukończono jej rekonstrukcję. Udało się także odtworzyć Loggettę.Wieża jest dostępna dla zwiedzających. Z platformy widokowej doskonale jest widoczny plac św. Marka, kopuły bazyliki św. Marka, pałac Dożów i wiele innych budowli. Widoczne są dachy domów, ale nie widać żadnego z kanałów.
Zapraszam do spaceru po centrum Wenecji , pozdrawiam z Anglii, Andrzej
PS Jutro ostatnia czesc moich zdjec z Wenecji – Bazylika sw Marka
Andrzej
7 
zobacz porady lub dodaj kolejne
2
