Oceń album:
	Opracowanie wizualne:
	Opisy albumu:
	Przydatność:
Oceń miejsce
Oceniać mogą tylko zalogowani użytkownicy.

Ocena miejsca

Majestatyczny, drewniany strop przekrywający nawę kosciola s Ferno, został bogato ozdobiony wizerunkami 416 świętych, namalowanymi w temperze około 1320 roku, pod stropem biegnie fryz spiralny niezwykłej urody z lat 1315–1350, zachowany w niemal nienaruszonym stanie.

Witam, zapraszam do wspolnego zwiedzania kolejnego bardzo starego kosciola Werony - s. Ferno

Cytuje informacje o kosciele za Wikipedia..,podaje adres cytatu
pl.wikipedia.org/wiki/ _San_Fermo_Maggiore_w_Weronie
Kościół parafialny parafii Świętych Firmusa i Rustyka (Parrocchia di Santi Fermo e Rustico). Składa się z dwóch kościołów: dolnego, wybudowanego przez benedyktynów w stylu romańskim w latach 1065–1143 i górnego, wniesionego przez franciszkanów w stylu gotyckim w latach 1261–1350. Fasada, ukończona około roku 1350, stanowi połączenie obu stylów. W kolejnych stuleciach kościół był przebudowywany i wyposażany. Według werońskiej tradycji Firmus był pochodzącym z Bergamo szlachcicem, uwięzionym z powodu wyznawanej wiary chrześcijańskiej, a Rustyk był jego krewnym, który również określił się jako chrześcijanin i postanowił dzielić wspólnie z nim niewolę. Ponieważ obaj odmówili stanowczo wyrzeczenia się swej wiary, rządca cesarski postanowił skazać ich na śmierć przez ścięcie głowy. Egzekucja miała miejsce 9 sierpnia 304 roku nad brzegiem Adygi, poza bramą Porta Leoni

Kościół górny
Historia kościoła ma związek z kultem obu świętych męczenników. Ich szczątki złożono w niewielkiej bazylice, zbudowanej na ich cześć w V wieku. W 759 roku Annone, biskup diecezji Werony złożył ich relikwie w sarkofagu pod prezbiterium. W 1065 roku do Werony przybyli benedyktyni i rozpoczęli przebudowę kościoła w stylu kluniackim. Aby nie naruszyć relikwii zakonnicy postanowili wybudować górny kościół, połączony z dolnym schodami wewnętrznymi, wykutymi w grubych murach. Prace zakończyły się około roku 1143. W 1261 roku miejsce benedyktynów zajęli franciszkanie. Przebudowali oni górny kościół nadając mu obecną formę. Prace przypuszczalnie zostały ukończone około roku 1350. W następnych wiekach w kościele pojawiły się kaplice, ołtarze i nagrobki, których obecność nie zatarła jednak pierwotnego planu świątyni.W 1759 relikwie obu świętych zostały umieszczone w ołtarzu kościoła górnego, aby chronić je przed częstymi wylewami Adygi. 30 sierpnia 1807 roku franciszkanie zostali zmuszeni do opuszczenia kościoła, który przeszedł na własność państwa. Został następnie przekazany duchowieństwu diecezjalnemu stając się kościołem parafialnym diecezji Werony.W latach 1905–1909 w kościele przeprowadzono znaczące prace konserwatorskie; z apsyd usunięto naleciałości przywracając je do stanu jak w poprzednich wiekach. W 1946 roku kościół dolny został ponownie otwarty dla kultu.W czasie II wojny światowej kościół szczęśliwie uniknął bombardowań, które w latach 1944/45 zniszczyły przylegle krużganki. Po wojnie dzięki wysiłkowi państwa włoskiego, fundacji i zaangażowaniu osób prywatnych podjęto dzieło restauracji bogatego zespołu fresków, wielu kaplic i unikalnego, drewnianego stropu.Kościół San Fermo stanowi wyrafinowany przykład stylu gotyckiego, który upowszechnił się we Włoszech za pośrednictwem franciszkanów; szczególnym przykładem odniesień do architektury francuskiej są zwłaszcza górne partie budynku z wieżyczkami i ornamentami, niezwykłymi dla miejscowej architektury. Fasadę zdobią dwie loggie, kilka ciągów małych łuków, piękne triforium oraz imponujący romański portal wieku z XIV wieku. Drzwi z brązu, wstawione w 1997 roku, wykonał rzeźbiarz Luciano Minguzzi. Program ikonograficzny 24 reliefów wypełniających ich powierzchnię stanowi męczeństwo i lokalny kult Swietych Fermusa i Rustyka. Z lewej strony portalu znajduje się grobowiec Aventino Fracastoro (zm. 1368), lekarza i przyjaciela Cangrande della Scala. Mniejszy portal (z 1363 roku) zwieńczony jest portykiem, osłaniającym schody i wejście. Jego architraw zdobi fresk o motywach roślinnych. Pośrodku stoi figura Świętego Antoniego Padewskiego z II połowy XV wieku. Fresk boczny pędzla Francesca Morone z 1523 roku przedstawia Maryję w towarzystwie obu Świętych. Dzwonnica została zbudowana w XII i XIII wieku. Do jej budowy użyto tufu i cegły. W górnej partii posiada triforia z zaokrąglonymi łukami. Wyjątkową malowniczością odznaczają się apsydy. Apsydy boczne są romańskie, natomiast główna jest gotycka. Zostały one przeprute wąskimi, wysokimi oknami i zwieńczone trójkątnymi szczytami oraz sterczynami. Do apsydy głównej od strony południowej dobudowano w XV wieku ozdobną loggię.

Kościół dolny
Schody prowadzące do kościoła dolnego znajdują się w prawym ramieniu transeptu. Znajduje się tu fresk z I połowy XIV wieku, przedstawiający Madonnę z Dzieciątkiem na tronie i dwóch Świętych, a poniżej, nagrobek z 1327 roku przedstawiający prawnika Antonio Pelacaniego wygłaszającego wykład dla studentów. Znajdują się tu też inne nagrobki i największy krużganek San Fermo, będący obecnie siedzibą Soprintendenzy. Kościół dolny zachował swoją pierwotną formę romańską z 1065 roku. Zbudowany został na planie krzyża łacińskiego jako założenie trzynawowe. Nawa środkowa jest dodatkowo podzielona na dwie części rzędem smukłych kolumn. Kościół dolny jest zamknięty trzema apsydami, które są dzisiaj widoczne z zewnątrz dzięki wyburzeniu w 1900 roku domów stojących wokół kościoła Nawy boczne oddzielone są od nawy głównej kamiennymi filarami. Od 2004 roku w nawach bocznych widoczne są fundamenty wczesnochrześcijańskiego kościoła z V wieku oraz, w prezbiterium, szczątki sarkofagu Świętego Annone (z około 765 roku). Prezbiterium przywrócono do stanu starożytnej prostoty dzięki remontowi z 1974 roku. Znajduje się w nim ekspresyjny, drewniany krucyfiks z XV wieku. W kościele zachowało się ponad 70 fresków z okresu od XII do XIV wieku.. Są to na ogół obrazy wotywne, malowane na kolumnach. Do najstarszych należą Chrzest Chrystusa i Matka Boża karmiąca mlekiem Świętą Helenę, oba namalowane przypuszczalnie przez tego samego anonimowego artystę z połowy XII wieku, posiadającego żywy zmysł kolorystyczny. Na innej kolumnie widnieje namalowany około 1150 roku fresk przedstawiający Świętego Krzysztofa niosącego Dzieciątko Jezus i otwartą księgę z widocznym napisem „Pax vobis”. Pomimo niewielkich romańskich okien, umieszczonych nisko i przepuszczających niewiele światła do wnętrza benedyktyni malowali na pobielonych wapnem ścianach, kolumnach i sklepieniu obrazy z codziennego życia oraz motywy dekoracyjne, kreślone czerwoną kreską. W 2005 roku podczas restauracji sklepienia wydobyto pierwsze ornamenty benedyktyńskie w formie sześciopłatkowego kwiatu, przyjętego przez chrześcijan jako symbol Chrystusa Zmartwychwstałego

Wiecej szczegolow dotyczacych wyposazenia kosciola znajdziecie pod cytowanym powyzej adresem z wikipedii.