|
||
| Droga z Te Anau do Milford liczy 120 kilometrów (w jedną stronę). Nie ma zakazu, który by zabraniał jechać tędy samochodem karawaningowym czy ciągnąć przyczepę. Trasa jednak jest uznawana za jedną z najtrudniejszych i najniebezpieczniejszych w Nowej Zelandii - czasami jest w ogóle zamknięta z powodu zagrożenia lawinowego czy silnych wiatrów, dlatego przed wyruszeniem w drogę najlepiej zapytać o warunki w biurze informacji turystycznej w Te Anau. Dodatkowo KONIECZNIE sprawdźcie, czy w umowie z wypożyczalnią samochodu nie ma zastrzeżenia, że NIE WOLNO wam wjechać na tą drogę - bardzo często firmy tego zabraniają!!! Jeśli już się zdecydujecie, pamiętajcie o zatankowaniu do pełna w Te Anau. Stacja w Milford Sound jest czynna okresowo. Wychodzi na to, że na odcinku 240km nie zatankujesz (poza jednym miejscem gdzieś przed Tunelem Homer'a ale też okresowo i dojechać trzeba polną drogą a nie każde auto się do tego nadaje). |
||
|
||
| Na terenie Fiordlandu znajduje się Szlak Milford (Milford Track) – najsłynniejszy pieszy szlak turystyczny Nowej Zelandii i jeden z najbardziej znanych na świecie. Przebiega wśród wspaniałej scenerii gór, wodospadów i lasu deszczowego. Nazywany jest przez Nowozelandczyków ‘Najlepszym szlakiem pieszy na świecie’. Był używany od wieków przez lokalnych Maorysów do poszukiwań i transportu cenionego przez nich jadeitu. Długość szlaku wynosi 53,5 km. Zaczyna się przy jeziorze Te Anau a kończy w Milford Sound, w punkcie Sandfly. Do punktu startowego można dotrzeć promem lub przechodząc przełęczą Dore z drogi Milord. Punkt Sandfly może być osiągnięty jedynie przez wodę, gdzie operuje regularny prom przewożący turystów. Ze względu na swoją sławę i niezwykłą popularność szlak ten jest jednym z najbardziej obwarowanych przepisami. Podczas letniego szczytu trwającego od października do kwietnia, dostęp do szlaku jest regulowany. Turyści muszą przejść szlak w ciągu 4 dni idąc tylko w kierunku północnym. Zabronione jest rozbijanie namiotów na szlaku. Maksymalnie 90 turystów może przejść dziennie ten szlak (40 indywidualnych i 50 z przewodnikiem). Zwykle te 90 miejsc jest zarezerwowanych na wiele miesięcy wcześniej, mimo dość wysokiej ceny za przejście z przewodnikiem. Turyści indywidualni spędzają każdą noc w schroniskach na trasie. Schroniska te mają podstawowe wyposażenie, lecz turyści muszą mieć swoją żywność. Turyści z przewodnikiem nocują w schroniskach prywatnych. Te są znacznie lepiej wyposażone, zapewnione jest również wyżywienie. Poza sezonem (od maja do października) szlak nie jest już tak restrykcyjny. Można go przejść w obu kierunkach, w dowolna ilość dni. Warunki na szlaku są jednak wtedy znacznie gorsze i niebezpieczne. Część wyposażenia w schroniskach zostaje usunięta, usunięte są niektóre mosty, z gór schodzą lawiny, szlak bywa oblodzony. | ||
